Ik ben motoragent en dus schrijf ik vaak bekeuringen uit die , in de ogen van de burger, onterecht zijn maar ik ben ook de agent die vaak als eerste bij het nog levende roggelende slachtoffer aankomt. In de loop der jaren heb ik geleerd om daar mee om te gaan en dat houdt voor mij in dat ik er niet emotioneel zwaar in betrokken wil worden. Dat gaat de ene keer wat makkelijker dan de andere keer.
voorbeeldje: Ik kwam laatst als 1ste bij een zware aanrijding met letsel (ik zit immers op de motor) en daar bleek een kindje van 3 jaar gewond op de achterbank te liggen, bestuurder was reeds overleden en moeder zat er zwaar gewond naast. Eerst 1e hulp verleend en daarna de ambulance moeten begeleidden naar een ziekenhuis 60 km verderop maar ik kan je zeggen dat het zowel bij de ambulancechaffeur als bij mij zelf, zo'n klein hummeltje doet je wat, meer adrenaline door het lijf gierde dan bij een volwassen slachtoffer. Ik geloof dat we binnen 20 minuten in het ziekenhuis waren...
hiermee bedoel ik maar te zeggen dat ookal lijkt e.e.a. in de loop der tijd te gaan wennen, je toch vaak tegen een net iets andere situatie aanloopt waardoor het even weer net zo schokkend is...
Gelukkig worden wij, de politie, voor deze baan rijkelijk betaald en hebben we alleen maar tevreden burgers en bazen

maar ook dat went
