De aparte titel van dit topic zal ik nader verklaren door het stukje hieronder...
Iedereen kent de definitie van een vakantieliefde wel en het gevoel die daarbij hoort en ik denk dat vele dit ook wel eens meegemaakt hebben. Situatie: Je bent lekker op vakantie, de stress achter je gelaten en je zit heerlijk op het terras, bent aan het feesten in de kroeg of ligt lekker op het strand. En ineens zie je haar en je hart begint sneller te kloppen. Je maakt een babbeltje en het babbeltje wordt een gesprek. En ineens springen de lichten aan van het gezellige tentje waar je was en realiseer je dat jullie de hele dag bij elkaar zijn geweest terwijl je haar nog maar net kent..... Hoe het verhaaltje uit eindelijk afloopt kan iedereen zelf wel invullen gok ik zo
Terug van vakantie geniet je nog maandenlang na van het gevoel, die perfecte omstandigheden die zorgden dat alle puzzelstukjes in elkaar vielen.Hou dit gevoel vast en kruis dit met één van je favourite Top Gear Challenges en dan heb je het gevoel wat ik na vandaag heb overgehouden. We gaan weer chronologisch verder..
Vandaag organiseerde Jan (jan1300) voor de vijfde keer op rij de Volante-rit. Aangezien vorig jaar mijn 75 in elkaar is gereden en hiervoor een 155 in de plaats is gekomen (was toen even de "verstandige" keuze) mocht ik als enige meerijden met een moderne auto. Althans dit was de bedoeling, want toen ik Stephen zat te vertellen dat ik toch eigenlijk wel weer een oudje zou willen sprak hij de magische worden. "Had dat dan eerder gezegd , ik heb net een Gulia opgehaald. Die had je zo mogen lenen". Ik zette mijn beste pruillipje op en koos mijn woorden voorzichtig; "Ik durf het bijna niet te vragen... maar kunnen we die alsnog ophalen?"
Dit kleine gesprekje heeft grootse gevolgen gehad voor de rest van de dag, nee van heel mijn leven. We zijn snel naar Stephen's huis gereden om de Juul op te halen. De charme van het geluid, de looks (ok aan een kant zaten twee grijze deuren en een deuk maar een kniesoor die daar op let), die Italiaanse woordjes bij de tuimelschakelaar en de metertjes ge-wel-dig. Maar ook de gigantische wegligging, de heerlijke 2.0 die goed aan het gas hing zorgde ervoor dat deze dag voorbij is gevlogen. Zonnebril op, grote gllimlach op mijn gezicht (en er zijn genoeg mensen die dit kunnen beamen), armpje uit het raam.... meer heeft een mens gewoon niet nodig.
Stephen bedankt dat je je auto ter beschikking hebt gesteld aan mij. Ik heb echt heerlijk genoten. En natuurlijk bedankt Jan voor de mooie rit door N-H.
Nog even de sfeerfoto's....
Mijn besluit staat na vandaag vast. Het wordt hard sparen, goed zoeken, de 155 verkopen (of inruilen) en dan komt er weer iets met de Alfa charme. Niet dat een 155 dit niet heeft (tis een heerlijke auto nog steeds), maar het mist toch een tikkie die Alfa eigenwijsheid...
Met vriendelijke groet,
Jurian "deze grijns blijft de komende week nog op mijn smoel staan" van der Tuin
