Ik krijg een punthoofd van haar.
Het is wat. Het ging allemaal zo goed de laatste jaren. Maar nu hebben we ruzie.
Soms is er een punt dat je het niet meer ziet zitten, en dat wil ik effe kwijt.
Ik weet nog hoe het begon, ik zag haar staan, en het was echte liefde op het eerste gezicht.
We woonden al snel samen, en we groeiden naar mekaar. We lachten niet alleen veel,
we hadden ook veel van mekaar. Ik gunde haar alles. Zij had geen inkomen, maar financieel had ze niks te kort.
Ze werd overladen met mijn liefde, verwenbeurten en kado's.
En zij gaf mij ook alles, ja echt alles wat ze had!
Tot de laatste weken. Je voelde de sfeer veranderen:
Eerst stond te liegen. Ze kon er niet omheen en ik had het snel door.
Na veel gedoe werd dat rechtgezet.
Dan werd ze al weer snel luider en luider, lawaai dat de buren er van kloegen.
Als je ze op straat zag zwalpte ze heen en weer, ze dronk ook als een lopende kraan.
Hoewel ze veel jonger is dan ik ziet ze er ook niet meer uit, ze heeft her en der cellulitis,
en ook aan haar voorkant hangt alles al veel lager en uitgezakt dan toen ze nog jong was.
En zo is er nog veel meer.
Vanaf deze week gunde ze me de lucht niet meer om te ademen, en begon ze weer te liegen als voorheen.
En ineens liet ze me zelfs eens niet meer binnen!
Toen werd het me teveel. Ik geraakte uiteindeljk toch binnen, en ben grondig ontploft in een woordenonweer.
Wie is hier de man uiteindelijk!
Om een censureerbaar verhaal kort te maken, het ik uiteindelijk gezegd dat ze maar zelf buiten gaat slapen vannacht.
Ik was het zat. Ze zocht het maar uit. Al die jaren mijn trouwe monogamie, en dan dit! Dit was de druppel,
ze kon gaan, ik zocht wel een ander...
Ik sliep er nauwelijks van...
Ik werd wakker , en zoals verwacht stond ze 's morgens aan de deur.
Ik keek haar aan en zag ze daar staan, ja met al haar gebreken. Ik kon het niet laten, haar pure schoonheid
verleidde me toch haar weer een nieuwe kans te geven. Maar niet voordat we nog eens alles uitgeklaard hadden,
dus ik overliep met haar de pijnpunten, en ik kwam met mijn geliefde Alfa 33 tot de conclusie:
- Het liegen: Zowel de toerenteller ls snelheidsmeter waren al vervangen, en nu slaat de toerenteller weer op hol.
- Haar lawaai: Ik vermoed dat de uitlaat ergens ter hoogte van het midden van het chassis geluid maakt? Raar.
- Het zwalpen: ze krijgt een nieuwe uitlijnbeurt, na haar doorhangprobleem aangepakt te hebben.
- Het doorhangen: volgens de garage zijn de spiraalveren metaalmoe. Tegen deze kost zie ik wel op.
- Het drinken: daar moeten we samen aan werken. Als we het iets rustiger aan doen daalt dit vast wel.
- Cellulitus: roestblazen rond de tandop en voorschermen. Een uitwisselsetje voorschermen ligt klaar. De tankdop, tja... Zou ik alles durven plamuren en rollen?
- Mijn lucht ontnomen: De kachel bedieningsknop draait zot, waarschijnlijk ijzeren kabeltje gebroken?
- Het wel/niet binnenlaten: Soms hapert 1 CV motortje, ik zal her en der de massa moeten checken
Soms denk ik, weg met haar, maar toch rijdt ze nog zo zalig, en is ze zo lekker van mij. Dus ze blijft maar lekker.
Een andere 33 zou me niet direct boeien. Het geld wat ik in de mijne steek haal ik er vast nooit meer uit.
Ach, hobbies..., ik zal vast niet de enige zijn die ooit zo denkt zeker..?
Gellukkig kunnen we het weer goed met mekaar vinden nu
<<
<<
) GTV die al sinds mijn geboortejaar in een schuur staat, en ik nog geen eens heb gezien/gehoord/gereden met lopende motor.
Ik schrok er een beetje van en kreeg een krop in de keel. Dat was de klik die het weer goed maakte. We hebben nog wat gepraat en en ons heerlijk laten gaan toen "Paradise by the dashboard light" van MeatLoaf uit de 20watt speakers klonk, rond 6u30 in de ochtend. Bij het rode licht kregen we wat rare blikken, maar ja, dat deerde ons niet. Heerlijk dat verliefde gevoel...