Leuk onderwerp, gaaf idee. Bij mij is het Alfa-virus rechtstreeks door een Alfasud overgebracht, ik had geen lichtend voorbeeld. Hier wat herinneringen over hoe een auto je hart kan veroveren.
Mijn allereerste auto was een grasgroene Sud van het nieuwe model (verde faito metallizzato zoals ik nu weet), een gewone 4-deurs 1.3, maar trots dat ik was! Ik was eigenlijk op zoek geweest naar een Ford Taunus (
euh... jong en onbezonnen?), maar ik liep in mijn zoektocht tegen die Sud aan. Mijn oom had in de periode daarvoor ook een Sud gehad en die sound als hij wegreed, die sound! Ik vond dat zo gaaf! Tja, hij had die wel met 4 1/2 jaar al weg moeten doen omdat hij echt door en door rot was ("levensgevaarlijk meneer!") en had gezworen om nooit, maar dan ook nooit meer een Alfa te kopen (en dat heeft hij volgehouden ook), maar deze die ik vond was nog hard ondanks dat hij een jaar ouder was. Dus ik ging voor de bijl.
En ik moet zeggen, ik heb er bergen speciale herinneringen aan. Zoals die keer in een heftige regenbui op de snelweg toen de ruitenwissers er van het ene op het andere moment mee nokten
. Of die keer dat ik na het tanken weg wilde rijden, maar bij het starten alleen maar PANG hoorde. Verdelerasje losgeschoten
De linker koplamp had op gezette tijden last van een ochtend- of avondhumeur. Dan kwam hij niet verder dan een gloeipitje. Maar de richtingaanwijzers gloeiden dan vrolijk mee, dat scheelde dus weer. Dat het erger kon met de koplampen merkte ik op een avond toen ze in één klap allebei niets meer deden, geen stadslichten, geen dimlichten, alleen grootlicht wilde nog. En wat ben ik me lam geschrokken toen ik 's winters eens weg wilde rijden, en het gaspedaal na het starten op de bodem bleef hangen! Gillen die motor! En dat met een ijskoud Sud-boxertje!
Maar het serieuzere werk kwam nog: de startproblemen begonnen te komen. Steeds vaker als het maar een beetje fris en/of vochtig was 's ochtends vertikte hij het om aan te slaan. Hoe vaak ik toen wel niet een sleepje heb gehad, ik denk dat de buurt het er nog over heeft. En ja, dan dus wel elke keer binnen twee meter slepen direct aanslaan. Beetje bij beetje hebben ze alles vervangen, bougies, bougiekabels, verdeler, bobine, en elke keer ruime hoeveelheden vochtverdrijvende spray eroverheen, maar niets hielp. Om gek van te worden! En steeds als hij niet startte met m'n a-technische harsens natuurlijk de motorkap weer opentrekken, maar niets vinden uiteraard. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik de kap weer dicht smeet en uit pure frustratie een rotschop tegen het linkervoorspatbord gaf. Dat kon ik rustig doen, want daar zat toch al een forse deuk van een parkeerongevalletje. Maar de man die net op dat moment voorbij kwam met zijn hondje wist dat natuurlijk niet. Hij zag alleen hoe ik woest die auto schopte en vervolgens zag hij die deuk zitten. Ik heb nog nooit iemand zo dom zien kijken.
Naast dit alles had de Sud nog een geintje. Als het gevroren had bleef de handrem hangen. Dat gaf op zich niet, want ik was er wel achter gekomen dat ik met een welgemikte klap op een palletje in de motorruimte het zaakje weer los kon krijgen. Maar goed, toch zette ik hem dus maar niet op de handrem als het kon gaan vriezen.
En toen kwam die dag dat ik bij mijn ouders had overnacht en 's ochtends wilde vertrekken. Mijn broer had de auto geparkeerd in de garageoprit en had hem op de handrem gezet. En ja, het vroor aardig. Uiteraard niet willen starten. Handrem eraf dan maar, dan kunnen we hem de straat op duwen voor een sleepje. Niet dus, hij zat muurvast. En hoe hard ik ook op het palletje mepte, uitgerekend nu vertikte hij het los te springen. Daar stond ik dan. Handrem vast en niet los te krijgen. Als ik de motor even zou kunnen laten lopen zou het wel opwarmen en kreeg ik hem wel weer los, maar die wilde niet. En die zou ik wel weer aan de praat kunnen krijgen, alleen moest dan eerst de handrem eraf. Als ik het me goed herinner hebben we hem uiteindelijk dwars door de handrem heen de straat op gesleept. In ieder geval, ik ben wel weer weggekomen. Maar dit was wel de druppel, er moest NU een andere auto komen. De drukgroep van de koppeling had het tenslotte inmiddels ook al zo goed als opgeven en de roest had zich intussen al behoorlijk tegoed gedaan aan het Sudje.
Op zoek naar een andere auto dus. Maar... het moest wel absoluut weer een Alfa zijn, want oh wat was ik inmiddels verkocht. Is dat Alfaliefde of wat?
For the record: daarna heb ik nog 18 jaar Alfa gereden, een Sud Sprint, een 75-er en twee 164's en de enige ellende die ik ooit nog heb gehad kwam door de LPG installatie en later nog een keer door een volledig opgebruikte accu van inmiddels 8 jaar oud. Als ik ons merk weer eens verdedig tegen alle mensen die het niet begrijpen heb ik het meestal ook alleen over die laatste vier
. Je moet blijven dromen in je leven!!!
Hoera voor je ouders !
