Karma was NIET mijn vriend vandaag!
Begon de dag buitenmate vrolijk... het midden was iets minder... en het eind... ach... al goed!
Vanmorgen... best een mooi dagje... lekker op het fietsje naar de zaak... door de binnenstad... stopt er een Fiatje 600... zo'n modern ei... glanzend en blinkend... duidelijk ZO (tweedehands!) uit de showroom... nu kun je over smaak heerlijk discussiëren maar ik denk dat ik weinig tegenstand zal ondervinden als ik zeg dat het alles behalve een echte-mannen-auto is... eerder een boodschappenkarretje voor moeders de vrouw en dan een kinderzitje (of 2) op de achterbank... Uit dit eitje stapte echter een mannetje die dagelijks veel langer voor de spiegel stond dan moeders de vrouw (of moeders de man kan natuurlijk ook...) en z'n uiterlijk duidelijk als statement gebruikte... en de 600 was duidelijk zijn nieuwste wapen in de strijd met de boze buitenwereld...
Nu ben ik niet echt iemand die zo'n buitenkansje graag laat schieten dus ik bedacht me niet en gooide het Caballo d'Hiero vol op de terugtraprem om vervolgens het ei (de auto dus!) uitvoerig te bewonderen... het stijlmannetje begon te glimlachen toen hij merkte het blijkbaar met een kenner van doen te hebben...
- Schitterend autootje zeg!
- Dank je! (de grijns werd alleen maar breder...)
- Jeetje... dat lijkt me wel wat voor mijn moeder (ik zie er nog jong uit....
)- Oh? (het mannetje keek even bedenkelijk...)
- Ja! Mag ik er even een foto voor haar van maken? (en greep naar mijn mobieltje)
- Ja hoor, ga je gang! (zijn grijns begon zijn oren zo ongeveer water te geven bij de gedachte dat zijn koekblik ter plekke fotomodel werd...)
- "KLIK!" pretendeerde ik een foto te maken....
- Zo... dank je wel... echt schitterend, zal haar straks de foto laten zien...
- Leuk zeg!
- Ach ja, ze is ook al 81 en zoekt wat kleiners.... makkelijker voor in de stad... (het besef dat ik zijn nieuwverworven stijlicoon daarmee inschatte als een handig stadsautootje voor een vrouw van 81 drong nog niet echt door...)
Weet je wat? Ik zal haar even bellen! (klapte meteen het mobieltje open en drukte op wat toetsen, zorgvuldig vermijdend daadwerkelijk een nummer te draaien...)
Vervolgens pretendeerde ik een gesprek met mijn moeder te voeren...
Hoi Mam, met mij! Zeg, moet je eens luisteren, ik sta hier in de stad en ik zie hier echt helemaal HET karretje voor jou... leuk dingetje, zilvergrijs... zal ik straks even langskomen met een foto? Wat voor merk het is? Geen idee... even vragen...
Meneer (beleefdheid! het jochie was eind 20...)? Wat voor merk is het?
Een Fiat Seicento!
Huh? Een Fiat? Nee toch? Dit is toch zo'n invalidenkarretje? Oh nee, verrek zeg! Er zit een kenteken op! Joh! Ik dacht echt dat het zo'n brommobiel was!
Zeg mam? Laat maar... is niks... Spreek je snel! en ik hing op....
Het zonnebrilletje zakte ongeveer even snel door de stijlvol-nonchalant gecoiffeerde haartjes van het heertje naar beneden als dat zijn bekkie betrok....
Nog voor het mannetje iets van klanken kon produceren borg ik snel mijn mobieltje op en gaf de knaap amicaal een klapje op de schouder onder het uitstoten van de kreet "sorry hoor, ik zag je uitstappen en dacht ECHT dat het zo'n pruttelding was..." en fietste door... ECHT moeite doend om niet, voordat ik de hoek om was al, in bulderen uit te barsten...
De aanblik van het bekkie van de verbijsterd achterblijvende knaap was GOUD waard....
MAAR.... je had er bij moeten zijn....
Enfin... eenmaal op de zaak kwam ik er achter dat ik een kabeltje van de camera thuis had laten liggen... dus op het fietsje weer naar huis... kabeltje gehaald en op de terugweg BARSTTE er me toch een hoosbui los... NIET normaal meer...
DRIJFNAT werd ik en schoof het maar af op Karma omdat ik het stijlmannetje te pakken had genomen....
Enigszins me neerleggend bij die gedachte begon ik sneller en sneller de pedalen rond te malen totdat ik bijna bij de zaak was, over een smal bruggetje vloog en mijn ijzeren ros soepel het scherpe bochtje naar links in mikte...
Blijkbaar had ik het stijlmannetje harder te pakken genomen dan ik dacht want Vriend Karma deed er nog een schepje bovenop!
Midden in het scherpe bochtje, op de gladde klinkertjes, verloren de iele bandjes van mijn ros elke vorm van grip op het wegdek en voor ik het doorhad schoof ik, over de grond, met ros en al richting een voordeur...
GRMBL! KARMA! IK HAAT JE! VRIEND! NOT!
Schoorvoetend stond ik op en raapte de diverse onderdelen van mijn ros weer bij elkaar waaronder een afgebroken trapper om vervolgens het bloed van mijn been te vegen...
Enfin... Zaagmans had zijn lesje weer geleerd en ik beloofde HEILIG dat ik geen zonnebril-in-het-gecoiffeerde-haar-dragende-stijlmannetjes-in-brommobieltjes meer zal plagen in de toekomst....
Ok, Karma? Zijn we dan weer vriendjes? Fijn!
Vervolgens naar binnenlanden van Noord-Holland getogen om het vervangingsblokje voor de groene Sjuul op te halen en dat ging prima ondanks dat Karma kans genoeg had om nogmaals wraak te nemen middels het laten klappen van 1, of meer, van de 3 ZEER verdroogde banden onder de paardentrailer... Dit gebeurde wonderwel NIET!
En ZO is het dus gekomen dat ik van de week kan beginnen aan de harttransplantatie!
JOEPIE! Zaag is weer een blij Mensch! En mijn beentje doet nog maar een HEEL klein beetje auw....
Over karma en hoe daar mee om te gaan: kijk eens naar "My name is Earl", geweldige comedy. kanje wel gebruiken, denk ik, na zo´n dag.
