Je onderscheiden kan op talloze manieren, maar als het om auto's gaat, is het - denk ik - altijd een kwestie van value for money. Het 'oorspronkelijke' Alfa Romeo had een aantal kernwaarden waar niet aan te tornen viel: mooie, relatief dure techniek, bovengemiddeld goede prestaties, een bovengemiddeld goede wegligging, een fraai design en een tamelijk rijke standaarduitrusting - voor een relatief lage prijs. En dat er geen auto op de markt was die harder afschreef, nam je daarbij voor lief. Want er was geen ander 'normaal' merk (ik bedoel, de onbetaalbare exoten buiten beschouwing gelaten) waar men zo overduidelijk de nadruk legde op rijplezier.Noem mij een ander merk dat wel onderscheidend is in de huidige tijd?
De vraag is: wat is er van dat DNA nu, anno 2008, nog over? Bar weinig, in mijn optiek. Mooie, dure techniek? Nee. De 159 is niks meer dan een knap vermomde Opel Vectra, en de Mito is in technisch opzicht gewoon een licht gemodificeerde Fiat Grande Punto, alle ronkende woorden van de marketeers ten spijt. Is dat erg? Ach, het is de moderne tijd en schaalvergroting is vandaag de dag het toverwoord. Maar 'typisch Alfa' kun je het met geen mogelijkheid meer noemen.
De prestaties dan. Helaas moet geconstateerd worden dat Alfa Romeo op dat gebied hooguit tot de middenmoot behoort. De auto's zijn veel te zwaar en missen simpelweg pk's. Ford (met de Focus RS), Renault (met alle RS-modellen) en Seat, om maar eens wat voorbeelden te noemen, hebben wat dat betreft Alfa Romeo volledig achter zich gelaten. Natuurlijk zegt motorvermogen niet alles. Wegligging en onverdund rijplezier kunnen een gebrek aan pk's ruimschoots compenseren. Jammer genoeg heeft ons merk ook op dit vlak niets (meer) te bieden. De 159 is veel en veel te zwaar, en rijdt in feite als een... Opel. Dat doet zeer, ja. Maar de pijlnlijke waarheid is dat de leukst rijdende Alfa van dit moment de GT is. En dat model is al ruim 10 jaar oud... Over treurigmakend gesproken.
Het design dan. Toegegeven, dat is een kwestie van smaak. Maar als dat de kurk is waarop het merk moet drijven, is dat wel een bijzonder wankele basis. Want de hoge aanschafprijs blijft (jazeker, we zijn 'premium' geworden), evenals die krankzinnige afschrijvig en de nog altijd twijfelachtige bouwkwaliteit. En juist daarin schuilt het probleem van de slechte verkopen. Want waarom zou je in hemelsnaam een Alfa Romeo aanschaffen, als je voor hetzelfde geld (of minder...) een Duiters of Fransoos kunt kopen, die minstens zo goed presteert, een tenminste (!) even goede wegligging heeft, die wel goed in elkaar zit, en waarvan het zeker is dat je er bij inruil meer voor terugkrijgt dan een warme hand van de dealer en een lauwe cappuccino? Vanwege het uiterlijk? Vanwege 'de emotie'? Hou toch op. Welke emotie? Alfa Romeo heeft al lang geen eigen emotie meer. Dat is niks meer dan sentiment en marketing. Wishfull thinking, als je dat liever hebt.
Ben ik cynisch? Wellicht. Maar dan alleen omdat de ingezette teloorgang van ons merk me aan het hart gaat.