Mijn eerste 156 (2,4) was er eentje van 1998 en ik heb er ondertussen al aardig wat onder de pedalen gehad en er ook al een 4-tal gedemonteerd.
Wat me steeds opvalt is de korte levensduur van de ophangingsdriehoeken vooraan. Zowel de grote onder als de kleine boven houden het zonder gekraak niet lang vol.
De kleine boven is zo'n dikke 18 maand geleden omgebouwd met bussen in PTFE ( Teflon) en gezien mijn' testwagen' even aan de kant gaat heb ik van de nood een deugd gemaakt en de kleine driehoek aan een controle onderworpen. De bedoeling is dat de driehoek met PTFE bussen zijn testwerk verder afmaakt onder de 156 Sportwagon. Slijtage vandaag is nagenoeg nihil, quasi geen speling, ook geen problemen zo'n 3 maand geleden op de auto-keuring.
Het volgende onderdeel dat al een hele tijd voor ergernis zorgt is de grote ophangingsdriehoek onder.
Gezien de Sportwagon in het keurstation is afgekeurd voor te grote spelling lijkt de geschikte moment aangebroken te zijn om alles eens wat nader te bekijken. De rubber die steeds stuk gaat is deze aan de voorzijde. Een grote metalen ring houdt deze op zijn plaats, deze kan men verwijderen door met een botte beitel het naar buiten geperst metaal terug naar binnen te slaan.
Om na te gaan hoe de originele rubber (vooraan) is gemonteerd heb ik de helft weggesneden.
De verbinding lijkt me vrij 'soepel' te zijn gezien er nogal wat ruimte tussen rubber is vrijgelaten. Qua baanligging verkies ik hier al zeker de PTFE bussen, die een spellingloze verbinding verzekeren.
Zoals de weggesneden originele rubber bus laat zien zit er binnen de aluminium behuizing een ijzeren bus gevulkaniseerd. Ik ga opnieuw een gelijkaardige bus gebruiken omdat op die manier de PTFE bus gelijkmatig op de aluminium behuizing inwerkt.
Werk voor morgen.