Alfasud, wat een ellende ;-)
Geplaatst: di sep 01, 2009 17:55
Ik heb hier op het forum wel eens eerder verteld dat de Alfa-passie bij mij met de Alfasud is begonnen. Na een aantal Simca's (1000 en 1100) stapte mijn pa over op een merk waarvan ik tot dan toe nog maar weinig van gehoord had. En voor wat ik er wel van wist, ik moest er niets van hebben. Simca had een snelle versie (nou ja, dat leek maar zo, wist ik veel) van de 1100 aan het gamma toegevoegd , de TI. Die vond ik helemaal geweldig en ik hoopte maar dat na eerst de LS en later de GLS een TI zou worden aangeschaft. Groot was mijn verontwaardiging toen ik een advertentie in de krant zag waarin een mij onbekend merk de TI-versie van een euh... Alfasud aanprees. Wat kínderachtig zeg! Stelletje naäpers!
Een half jaar later was mijn pa de Simca (eigenlijk de dealer) zat en ging op zoek naar wat anders. Eén van de opties: Alfa Romeo Alfasud. Na zijn eerste proefrit gingen we met het hele gezin nóg een keer langs bij de dealer. Die voor mijn broer en mij al niet meer stuk kon, aardige man (Van Bruchem, in Westenholte, bij Zwolle) van wie we posters en folders meekregen. Pa en ma besloten tot een rode 1.2 N. Twee weken later werd de Sud afgeleverd. Die eerste rit, ik voorin, mijn broer op de achterbank, dat filmpje staat nog steeds onuitwisbaar op mijn cerebrale Youtube. Wát een belevenis... die lichtvoetigheid, dat geluid, de acceleratie. Andere weggebruikers werden onmiddellijk gedegradeerd tot slome sufferds.
Herinneringen te over aan die Sud, met de aanhanger er achter met 150 km/h over de Franse Autoroute, richting Bretagne. Lekker scheuren rond de 'berenkuil' in Utrecht, opweg naar Oma. Mijn eerste zelfgereden meters, op een camping in Zuid Frankrijk (volstrekt onverantwoordelijk...). Dat geluid van die eerste serie Sudjes, die felle snerp, dat kan me nog altijd kippenvel bezorgen.
Na de Sud die, in de anderhalf jaar dat mijn pa hem bezat, wel onderdelen verloor maar vrijwel niet roestte, kwamen de Alfetta's. Ook geweldig, maar toch wel heel anders. Voor de Sud blijf ik een zwak houden. Tegenwoordig is mijn dagelijkse auto een 33, ook een boxer, ziet er niet meer uit, desondanks gewoon een lekker ding om te rijden, met een heel eigen karakter dat als het je eenmaal pakt je ook niet meer loslaat. Maar.... een Sudje rijden heb ik behalve die paar camping-meters en later nog een stuk in de Sprint 1.5 van Edwin nooit meer gedaan. Dat bleef toch een gemis.
Een buitenlandse vriend van mij en Cor, zocht een klassieke/oudere Alfa om in Nederland als vervoermiddel te kunnen gebruiken. Er waren meerdere opties. Een Alfetta, een Alfasud, een 33 of een 155. Ik wist een gave Alfasud te staan en stiekem hoopte ik dat hij daar voor zou kiezen.
Dat gebeurde ook. De Sud is een aantal dagen in Nederland zeer intensief gebruikt, de eigenaar steeds enthousiaster wordend over zijn nieuwe bezit. Maar ja, de beste man moet eens naar huis. En de Sud blijft minstens een jaar hier. Stilstaan is funest voor iedere auto, dus of Cor en ik 'op de Sud kunnen passen', hem van tijd tot tijd kunnen uitlaten.
Sukkels als we zijn laten we ons voor deze taak strikken, nou ja, dat moet dan maar. Het is vervelend, maar voor je vrienden heb je wat over, toch?
Ik heb er inmiddels al een paar kilometertjes opzitten. Het was even wennen, alles voelt net even wat fragieler aan. Het 1.3 blokje vraagt nadrukkelijk er om op toeren gehouden te worden, doe je dat niet, dan gebeurt er vrijwel niets. Natuurlijk laat ik bij het eerste verkeerslicht de motor afslaan](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
té voorzichtig... Met even wat meer lef komt het Sudje helemaal tot leven en met een opzwepende roffel slalomt hij vrolijk tussen het andere verkeer door. Nou weet ik ook waarom dit voor mijn pa van al zijn auto's de allerfijnste was. Een flierefluiter op vier wielen.
Nah, dat 'oppassen' gaat wel lukken denk ik
p.s.
Ik heb al tijdelijk onderdak voor de auto, maar ik zoek nog een droge stalling in de omgeving van Groningen. Als iemand wat weet, graag even een berichtje.
Een half jaar later was mijn pa de Simca (eigenlijk de dealer) zat en ging op zoek naar wat anders. Eén van de opties: Alfa Romeo Alfasud. Na zijn eerste proefrit gingen we met het hele gezin nóg een keer langs bij de dealer. Die voor mijn broer en mij al niet meer stuk kon, aardige man (Van Bruchem, in Westenholte, bij Zwolle) van wie we posters en folders meekregen. Pa en ma besloten tot een rode 1.2 N. Twee weken later werd de Sud afgeleverd. Die eerste rit, ik voorin, mijn broer op de achterbank, dat filmpje staat nog steeds onuitwisbaar op mijn cerebrale Youtube. Wát een belevenis... die lichtvoetigheid, dat geluid, de acceleratie. Andere weggebruikers werden onmiddellijk gedegradeerd tot slome sufferds.
Herinneringen te over aan die Sud, met de aanhanger er achter met 150 km/h over de Franse Autoroute, richting Bretagne. Lekker scheuren rond de 'berenkuil' in Utrecht, opweg naar Oma. Mijn eerste zelfgereden meters, op een camping in Zuid Frankrijk (volstrekt onverantwoordelijk...). Dat geluid van die eerste serie Sudjes, die felle snerp, dat kan me nog altijd kippenvel bezorgen.
Na de Sud die, in de anderhalf jaar dat mijn pa hem bezat, wel onderdelen verloor maar vrijwel niet roestte, kwamen de Alfetta's. Ook geweldig, maar toch wel heel anders. Voor de Sud blijf ik een zwak houden. Tegenwoordig is mijn dagelijkse auto een 33, ook een boxer, ziet er niet meer uit, desondanks gewoon een lekker ding om te rijden, met een heel eigen karakter dat als het je eenmaal pakt je ook niet meer loslaat. Maar.... een Sudje rijden heb ik behalve die paar camping-meters en later nog een stuk in de Sprint 1.5 van Edwin nooit meer gedaan. Dat bleef toch een gemis.
Een buitenlandse vriend van mij en Cor, zocht een klassieke/oudere Alfa om in Nederland als vervoermiddel te kunnen gebruiken. Er waren meerdere opties. Een Alfetta, een Alfasud, een 33 of een 155. Ik wist een gave Alfasud te staan en stiekem hoopte ik dat hij daar voor zou kiezen.
Dat gebeurde ook. De Sud is een aantal dagen in Nederland zeer intensief gebruikt, de eigenaar steeds enthousiaster wordend over zijn nieuwe bezit. Maar ja, de beste man moet eens naar huis. En de Sud blijft minstens een jaar hier. Stilstaan is funest voor iedere auto, dus of Cor en ik 'op de Sud kunnen passen', hem van tijd tot tijd kunnen uitlaten.
Sukkels als we zijn laten we ons voor deze taak strikken, nou ja, dat moet dan maar. Het is vervelend, maar voor je vrienden heb je wat over, toch?
Ik heb er inmiddels al een paar kilometertjes opzitten. Het was even wennen, alles voelt net even wat fragieler aan. Het 1.3 blokje vraagt nadrukkelijk er om op toeren gehouden te worden, doe je dat niet, dan gebeurt er vrijwel niets. Natuurlijk laat ik bij het eerste verkeerslicht de motor afslaan
té voorzichtig... Met even wat meer lef komt het Sudje helemaal tot leven en met een opzwepende roffel slalomt hij vrolijk tussen het andere verkeer door. Nou weet ik ook waarom dit voor mijn pa van al zijn auto's de allerfijnste was. Een flierefluiter op vier wielen. Nah, dat 'oppassen' gaat wel lukken denk ik
p.s.
Ik heb al tijdelijk onderdak voor de auto, maar ik zoek nog een droge stalling in de omgeving van Groningen. Als iemand wat weet, graag even een berichtje.
, lijkt me zeker geen straf om daar op te passen 
