Wat betreft de eerste racedag van Squadra Italia kunnen we gerust zeggen: zeer geslaagd. Zestien auto's bij het debuut is prima te noemen, zeker omdat het 's morgens zo onbedaarlijk regende. Bij het monteren van de regenbanden liep het water je zo de onderbroek in. Niet fijn dus.
Het startveld was wel fijn en gevarieerd. 75, 33 en lekker veel 105jes. Training en vrije training was heel erg glibberen. Wat een plas water zeg. Vroeg me af of aan de andere kant van de duinen nog wel water was te vinden. Het circuit leek wel een zee. Maar dankzij een achterruiterwissermotor (dubbele woordwaarde) van 33 bleef mijn voorruit mooi schoon. Rain X voorkwam beslaan. En dat heb ik ook wel eens anders meegemaakt. Nu zag ik tenminste goed door de voorruit. Vrije training was wennen aan de auto, want het was pas de tweede keer dat ik met de ex-Dennis Vogel Squadra op stap ging.
Vrije training alleen maar onder code 60 gereden, wegens een gekroepoekte Volvo. Geen tijd gezet dus. Maar goed, als je een standaard torretje hebt dan komt alles en iedereen je voorbij zo merkte ik later.
Race 1: Start beetje verkloot door er niet meteen bovenop te zitten. Rest was snel vertrokken behalve Ronald van Maanen die zijn slicks niet warm kreeg. Gewoon fijn meters gemaakt. Paar keer fijn gecontroleerd mooie drifts gemaakt, maar ook een paar keer rondgegaan. Hield 'm wel op de baan. Bij een van de draaiers kreeg ik een duim van de baanpost. Zo op 75 procent van de race waren m'n achterslicks veel te heet. Zelfs bij het kleinste beetje gas ging de Giulia al zo dwars als een aap. Dus maar beheerst uitgereden.
Race 2: Start was nu heel fijn. Meteen er goed bij. Tot aan de Gerlach. Slicks achter te koud. Floep daar ging ik. Dus: weer laatste. Vervolgens het hele Volvo veld laten passeren, want die hebben hun eigen feestje en daar ga je niet tussenzitten. Tot aan de laatste twee. Die kon ik hebben, dus heel fijn mee gespeeld. Er voorbij, zo'n twee ronden voor het einde totdat in de bocht zonder naam overstuur op kwam zetten bij het insturen en op het gas gaan. Dwars, tegensturen, nog dwarser, rond.... Een meter of 30 achter me reed de dame in haar Volvo (echt waar), ik stond zo goed als stil, rolde nog een meter of twee achterwaarts. Zag de Volvo komen in mijn zijspiegel. 'Ze stuurt toch wel om me heen', schoot me door het hoofd. Na een doffe klap wist ik genoeg. Ze stuurde niet om me heen. Linksachter het scherm opgevouwen.
Alsof dat nog niet genoeg was, kwam op dat moment de kop van het Squadra Italia-veld langs, met onder meer Bert Smidt. Bert zag ons staan en wilde vaart minderen, remde stevig en pats: zijn zwarte Squadra tolt zo met de achterkant tegen de kont van de Volvo. Wat een pech.
Nu de rust was weergekeerd, besloot ik maar eens te kijken of rijden nog mogelijk was. De motor was niet afgeslagen, dus in z'n 1 en gaan. Na een meter of wat rook ik het al. De band liep aan op het achterscherm. Dus: einde wedstrijd.
Even slikken ook, want een schade valt altijd tegen. Zo ook deze. Bovendien: de snelheid was er niet. De combinatie van een standaard motor, oude slicks (uit de Saxo-cup, kent u die nog?) en niet overdreven veel ervaring is niet echt handig in een veld waar je pas bij 2.15 meedoet. Daar zit ik dus 5 seconden vanaf. Te veel om te kunnen knokken. Dus eerst de deuk erut halen, dan eens doorwerken aan de snelle tor, ergens jongere slicks opscharrelen en rondjes maken op een Harc-dag om te trainen en te slijpen aan de afstelling.
Met de Super Racing Day hoop ik zover te zijn. Maar eerst hard werken en veel leren.