Een Squadra Italia ontmaagding (SI Zolder)
6 juli 2007. 6-7-7. Ik zal het niet snel vergeten, mijn eerste race ooit, in KNAF verband, nu voor de SI.
8 uur s'ochtends. Onwetend over wat komen gaat, de Alfa vol banden, krik, en wat sleutels. Kleding, helm en wat geld. Ik zou tussen de inschrijving, training en kwalificatie wel makkelijk even wat kunnen gaan eten, dus ik had niets bij mij.
Het had geregend de nacht ervoor. Het was dus vochtig en graadje of 13. Altijd wel wat gehoord over racen, maar s'ochtend vergaat je de goede moed, zeker als het zo koud is. Maar dat veranderde snel.
Kom je daar aan. Je verwacht niets, wel dat je de slicks moet gaan omgooien, je inschrijven en het programma afwerken. Echter voordat je er erg in hebt, stralen je al een aantal vriendelijke gezichten tegemoet, sta je gezellig te babbelen en wordt je hulp van allerlei kanten aangeboden. En dat ongevraagd en voor 8 uur 'sochtend! Zeer welkom was dat.
Ingeschreven, startnummer bemachtigd, transponder gehaald, 200,- euro lichter. En passent ook nog even met Huub Vermeulen staan babbelen. Mijn mentor van een 5 jaar geleden. Uitermate kundig persoon. En vriendelijk. En dat om 8.30 s'ochtends
Goeie sfeer daar. Snel naar de keuring toe. Startnummers geplakt, slicks gemonteerd en voila, keuring klaar. Alfaatje ziet er lekker uit, dus keuring was niet zo'n probleem. Als het optisch maar goed verzorgd is, ben je al een heel eind. Stoel heeft geen geldige FIA keur, kooi geen certificaat en wand tussen cockpit en achterbak was ook standaard voorzien van openingen. Mensen daar zijn ook blij om nieuwe gezichten te zien, nieuw racebloed. Dat merk je ook tijdens zo'n keuring. Ze werken mee.
1/2 tank benzine. 98 superplus. Het is inmiddels 10.15. Een handje vol Alfaas en een blik oude Volvo's. Training. Ik kende het circuit al erg goed. Ik had er al wat ervaring opgedaan een aantal weken geleden. Ik had toen op een of andere manier maar moeite met 1 bocht: de eerste, na de start. Op het oog een simpele bocht, maar met te veel gas sta je in het grind, te weinig en ze rijden je om de oren. Stuur je hem verkeerd aan dan ben je je snelheid kwijt, want je knijpt hem door bij te remmen. Bocht twee is een wijde: ver naar buiten, matig tot scherp insturen en vervolgend vol gas door naar de bocht die brengt achter start-finish langs. Buiten-binnen-buiten en vol op het gas tot aan de 1e chicane. Van 5 terug naar 3. Curbs niet te zwaar meenemen en vervolgens in zijn 4 door over de heuvel naar de 2e chicane. Terug in 3. Rechts links rechts en volgas doordraaien over de 2e heuvel, links doordraaiend. De 75 doet dit probleemloos en aanremmen voor de korte scherpe bocht en ik zet hem weer in zijn 3. Licht de curbs meenemend zoef ik door de links rechts knik, waar je absoluut niets anders hoeft te doen dan alleen maar gassen. De laaste chicane voor de finish lijn. Vanuit 4 naar drie en door draaien, scherp aan de binnenkant blijven en uitwaaieren naar buiten en je ben rond. Snelste tijd: 2,00. rond. Ik was er wel een beetje trots op. Het kon wel iets sneller, 1.58 wellicht, maar dan wel zonder koelproblemen. Die had ik namelijk en een flinke ook.
De thermostaat zat vast en werd verwijderd. Ongelooflijk die hulp die je krijgt daarbij. Bart Jan persoonlijke assistentie is het daarbij te danken dat ik uberhaupt kon racen. Dat schijnt standaard te zijn bij de SI. Dat geeft me nog steeds een smile op mijn gezicht. Ook zelfs wat me nog te wachten stond.
Race 1. 15.00 uur. Ik snapte niet precies of we een start kregen met lichten of met een vlag. Ik reed dus wat te vroeg weg, maar gauw vielen de lichten weg en de start was een feit. De pace was er al snel en de na 8 a 9 rondjes geloofde ik erin: mijn eerste race, mijn eerste overwinning. Maar daar was het probleem: 100 graden. Koelvloeistof knalde eronder uit en bij het aanremmen, blokkeerde de achterwielen. De staart van de 75 kwispelde bij elke bocht als een loopse reu in een woestijn van loopse teven. Het was niet meer te houden. Armando gebruikte dat erg goed wijselijk en een tweede plaats was het maximale.
Bij het lappen van de Volvo's werd het ons nog erg moeilijk gemaakt. Raar, dat Volvos ineens seconde sneller kunnen, op het moment dat ze worden gelapt, door alleen maar later te gaan remmen. Maar ze eindigden daarbij vaak in het grind of ... helaas ... tegen je aan. Armando kan daar over meepraten. Door het uitblijven van blauuwe vlaggen leek het erop dat de Volvos hun positie aan het verdedigen waren. Niets is minder waar, wanneer je op een ronde wordt gezet.
In de tussentijd had ik wat problemen gekregen met de wedstrijdleiding. Dat moest ik even rechtzetten, maar al gauw mocht ik weer verder. De koeling werd onderhande genomen, maar ik vreesde voor de uitkomst van het lichtere, rammelende geluid uit motor.
Race 2. Start van tweede positie. Koppleing slipte erg in 1,2 en 3. Armando was weg en Bart Jan piepte hem erlangs voor de eerste bocht. Ik dacht: "nu is het alles of niets" en ging er vol voor zitten. In no time was ik er langs bij BJ en Armando. Echter de koeling was naar zijn grootje, de achterwielen blokkeerden en een uitstapje in het grind kon er ook nog niet voor zorgen dat ik moest opgeven. Uit eerste positie liet ik Armando passeren en reed de pits is. 120 graden. Koelvloeistof EN olie dit keer. De V6 has left the building. Chagrijnig maar wel heel erg veel plezier gehad.
Veel medeleven en ook weer die berijdwilligheid om te helpen vond ik in de pits. Mijn 75 werd weggesleept naar huis (15 min. verderop). Super bedankt nogmaals daarvoor!
Mark Rietkerk had zijn pakking ook al naar de eeuwige parkeervelden verwezen bij zijn Turbo. Jammer dat we niet hebben kunnen strijden op het circuit. Top dat ie bleef. Ik was nu ook een motor armer, een aantal vrienden rijker en ook een dag om nooit te vergeten gehad. Ik kan alleen maar zeggen: KOMT ALLEN NAAR DE SQUADRA ITALIA. It's worth every fucking penny!
Wel zonde van de opkomst.
, een ware belevenis. 
)